Ματς «σταθμός» στην ιστορία του

Γεγονότα που καθορίζουν την παρουσία του, και την προσδιορίζουν μέσα στο χρόνο.

Είτε αποτελώντας «φωτεινά», είτε «μελανά» σημεία, θέτοντας τους όρους που θα συνεχίσει την διαδρομή του, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο.

Γεγονότα στα οποία μετά από χρόνια ανατρέχεις, αναζητώντας τα ως «σταθμούς», και αίτια της εξέλιξης του.

Μία από αυτές τις ημερομηνίες που είναι «έτοιμες» να «καταχωρηθούν» στο «άλμπουμ» της ιστορίας του ΟΦΗ είναι η 1^η Μαρτίου 2020, και η αναμέτρηση με την Λαμία. Η τελευταία της φετινής κανονικής περιόδου.

Κι αυτό γιατί την ερχόμενη Κυριακή θα πραγματοποιηθεί μια συνάντηση που θα κρίνει όχι τόσο τα «κέρδη» ή τις «ζημίες» της χρονιάς, όσο την εξέλιξη μιας ομάδας που…βάλθηκε να «ενηλικιωθεί» πρόωρα.

Το αποτέλεσμα του αγώνα δεν θα κρίνει την ορθότητα των επιλογών και της φιλοσοφίας που έχει υιοθετηθεί, και ακολουθείται με συνέπεια από το ξεκίνημα της περιόδου.

Αυτά είναι ακέραια και ξεκάθαρα, για αυτό αδιαπραγμάτευτα, έστω κι αν είναι δυσκολονόητα σε πολλούς.

Ακριβώς αυτή η δικαίωση του τρόπου σκέψης και «δράσης, του τρόπου αντίληψης για το ποδόσφαιρο, είναι ένας επιπλέον λόγος που η λαχτάρα της νίκης είναι μεγαλύτερη από κάθε άλλη φορά που ο ΟΦΗ διεκδίκησε την διάκριση.

Οι τρεις βαθμοί θα δώσουν ευχάριστο τέλος στον ωραίο αγώνα για την κατάκτηση της 6^η θέσης, επαναφέροντας στον «αφρό» τον ΟΦΗ, αλλά και όλα όσα πρεσβεύει.

Η κρητική ομάδα, λίγο πριν το φινάλε έχει φτάσει κοντά σε έναν μεγάλο, καθ’ όλα υπερβατικό στόχο που προέκυψε στην…πορεία και για αυτό το λόγο η εκπλήρωση του θα κατέχει μοναδική θέση στην ιστορία της.

Έχει γίνει άραγε κατανοητό αυτό;

Τουλάχιστον για τις επόμενες ημέρες ο ΟΦΗ δεν έχει ανάγκη από «γνώσεις» ή «σοφία» ή «γκρίνια» για το 2^ο γκολ του Βέρντε στο ΟΑΚΑ, σε μια αναμέτρηση που πρακτικά δεν έχει αντίκρισμα στην δικαίωση της προσπάθειας.

Μόνο από συσπείρωση έχει ανάγκη. Καθολική.

Για να κατακτήσει για 6^η φορά την έξοδο στην Ευρώπη.

Που μπορεί να μην ξεκινήσει από τον πρώτο γύρο, αλλά από τον τρίτο ή τον τέταρτο προκριματικό, αλλά θα είναι η πιο «μεστή» σε νοήματα και συναισθήματα από όλες τις προηγούμενες.